XII KTO BY SIĘ TEGO SPODZIEWAŁ

                                    XII KTO BY SIĘ TEGO SPODZIEWAŁ

Słońce wdzierało się już do pokoju, a ja byłam jeszcze w łóżku kiedy poczułam delikatny pocałunek na moim policzku. Jednak wciąż udawałam, że śpię. Wtedy poczułam kolejny i jeszcze jeden ciepły i delikatny całus na szyi. Ktoś bardzo chciał mnie obudzić, nie przeszkadzało mi to. Wiedziałam, że jak otworzę oczy on będzie leżał przy mnie. Postanowiłam jednak nie robić tego, położyłam głowę na klatce piersiowej mężczyzny, wdychając jego zapach. Jego oddech był miarowy, a klatka powoli unosiła się i opadała, co powodowało iż chciało mi się bardziej spać. Czułam się szczęśliwa i bezpieczna w jego ramionach.
- Kol, jeszcze chwilka. Obiecuję, że zaraz wstanę. - Uśmiechnęłam się.
- Dobrze w takim razie czekam na Ciebie pod prysznicem.
Tak to właśnie za jego wyrozumiałość kochałam go tak bardzo. No może jeszcze za to, że nigdy mnie nie poganiał i nie wymuszał na mnie decyzji. Nie marudził na zakupach i zawsze mnie wspierał.
Po chwili usłyszałam głośny huk, potem krzyki i bijące się szkło. Zerwałam się z łóżka i pobiegłam do łazienki. Otworzyłam drzwi i stanęłam przerażona. Mój kochany był przebity kołkiem. Kołek przeszył jego brzuch na wylot. Wiedziałam, że to go nie zabije jednak widok był okropny. Nie wiedziałam co mam robić, próbowałam ocucić Kola. Byłam roztrzęsiona i przerażona, mój ukochany leżał w kałuży krwi a ja nic nie mogłam zrobić. Usłyszałam trzask szkła, odwróciłam się i zobaczyłam Klausa. Był wściekły, jego dłonie były zakrwawione. Mówił coś, jednak byłam tak przestraszona, że nic do mnie nie docierało. Klaus schylił się i wziął kawałek drewna z podłogi. Krzyczał, że zasługuję na śmierć, i że nie powinnam wiązać się z jego młodszym bratem. Co sił w nogach zaczęłam uciekać, biegłam i biegłam co chwila patrząc czy on wciąż jest za mną.

Obudziłam się przerażona, zdyszana i zalana potem. Szybko usiadłam na łóżku łapczywie łapiąc powietrze. Odgarniając spocone włosy z oczu, rozejrzałam się dookoła i uspokoiłam. Na szczęście to był tylko sen, a ja wciąż byłam w swoim pokoju. Spojrzałam na zegar, było już po 9. Dziwne jak to możliwe, że nie słyszałam koguta. Po porannej toalecie i ubraniu się w czarne rurki i żółty top, zeszłam na śniadanie. Postanowiłam, że zanim pojadę do szpitala, sprawdzę czy u Euforii wszystko w porządku. Na podwórku wszystko było bez zmian. Ludzie pracowali jak zawsze, w stajni też wszystko było po staremu. Tylko dlaczego miałam to dziwne przeczucie, że stanie się coś złego. Może to związane z moim koszmarem. Gdy szłam w stronę wyjścia, poczułam powiew wiatru za plecami. Uśmiechnęłam się, dobrze wiedziałam kto za mną stoi.
- Dzień dobry Caroline. -Usłyszałam głos Klausa.
- Dla kogo dobry, temu dobry.- Burknęłam pod nosem.
- Och, po co od razu ten sarkazm? Czyżbyś nie wyspała się?
- Wybacz ale muszę iść, mam coś do zrobienia. Nie mam zamiaru tracić czasu na pogawędki z Tobą.
Gdy wsiadłam do samochodu, zaczęłam zastanawiać się dlaczego przestałam bać się Klausa. Najgroźniejszy wampir świata, przyjechał na małą wioskę i w dodatku jest miły. Ciekawe jak długo to będzie trwało. Odpaliłam silnik i ruszyłam w stronę szpitala. Dzisiaj nie musiałam hipnotyzować kobiety w recepcji. Od razu ruszyłam do sali Nate'a. Ku mojemu zdziwieniu, chłopak był w dużo lepszym stanie. Podeszłam aby się przywitać.
- Cześć Caroline. Cieszę się, że mnie odwiedziłaś.- Chłopak przywitał mnie szerokim, ciepłym uśmiechem.
- Widzę, że dzisiaj wyglądasz dużo lepiej. Jak to możliwe?
- Sam nie wiem. Lekarze mówią, że rany goją się jak na psie.
Nate jeszcze wczoraj miał gips na nodze i kilka szwów. A dzisiaj po ranach nie ma śladu. Zupełnie jak by ktoś podał mu krew wampira. Czyżby Klausa ruszyło sumienie? Nie to nie w jego stylu. Za tym musi kryć się coś innego.
- Jutro lekarze wypisują mnie do domu. Czyż to nie cudownie? Znowu będziemy mogli jeździć konno.
- Tak, to świetnie. W takim razie widzimy się jutro.- Podeszłam bliżej aby się pożegnać. Wtedy chłopak podniósł się i pocałował mnie.
Droga do domu dłużyła mi się jak nigdy. Jechałam powoli patrząc jak ludzie pracują na polach. Dzieci, które właśnie wyszły ze szkoły maszerowały z ciężkimi plecakami wesoło podśpiewując. Dziwne, przecież są wakacje. No chyba, że tu panują inne zasady niż u nas w mieście.
Gdy dotarłam do domu, Klaus staną mi na drodze. Przyglądał mi się bardzo uważnie.
- Byłaś u niego?- Zapytał, a jego oczy posmutniały.
- Tak byłam, lubię go.
- A czy mnie też lubisz?
- A gdzie jest haczyk? To bardzo dziwne usłyszeć takie pytanie z Twoich ust.- Ominęłam go i weszłam do domu.- Może!- Krzyknęłam.
Gdy weszłam do domu, ukradkiem spojrzałam na Klausa. Ciągle stał bez ruchu z szerokim uśmiechem na twarzy.
Ruszyłam w stronę spiżarni. Wyciągnęłam butelkę z krwią, po dłuższym namyśle wzięłam jeszcze jedną i wyszłam z domu. Upewniwszy się, że nikt mnie nie widzi poszłam do stajni.
Nik dzielnie walczył z sianem. Wyglądał prze zabawnie, a jednocześnie bardzo męsko. Z każdym ruchem, było widać jak jego mięśnie napinają się. To dopiero widoki. Pomyślałam.
- Przerwa, czas na przekąskę!- Powiedziałam, machając butelką pełną krwi.
Wskoczyliśmy na siano i odkręciliśmy butelki, przechylając je.
- Co to jest?- Zapytał Klaus, upijając łyk.
- Krew zwierzęca, a co myślałeś?- Wybuchłam śmiechem, gdy zobaczyłam jego minę.- Jutro wraca Nate. Chciałabym żeby nic mu się nie stało. Wiesz co mam na myśli?
- Znowu on.- Warkną.
- O co Ci chodzi? Możesz powiedzieć?
- A gdybym powiedział, że nie lubię jak kręcą się koło Ciebie mężczyźni?- Klaus uśmiechną się szelmowsko.
- To bym nie uwierzyła i pomyślała, że jesteś zazdrosny lub nienormalny.
Długo rozmawialiśmy, można powiedzieć, że o wszystkim i o niczym. Czas minął bardzo szybko szybko i przyjemnie. Słońce dawno zniknęło za drzewami, a z nieba zaczęły spadać krople deszczu.
- Wybacz, ale jestem trochę zmęczona. Pójdę się położyć.
- Jasne.
Klaus odprowadził mnie pod drzwi. Po czym podszedł bliżej i delikatnie pocałował w policzek. W mojej głowie, aż zaszumiało z wrażenia. Starałam się, aby Klaus nie zauważył jak moje ciało reaguje na niego. Jednak nie jestem pewna czy mi się udało.
- Dobrych snów.- Powiedział i odszedł.
Leżąc w łóżku, myślałam o tym co wydarzyło się przed chwilą. Wciąż czułam ciepły oddech pierwotnego na moim policzku. To było przyjemne uczucie. Klaus zachował się bardzo kulturalnie. Nie rzucił się na mnie, tylko delikatnie musną mój policzek. To rzadko spotykane u mężczyzn, zazwyczaj od razu dążą do celu. Ale nie on. Pogrążona w myślach zasnęłam.

**********************************************************************************
Dziękuję za każdy Wasz komentarz. Są dla mnie ogromną motywacją do dalszej pracy :)
Pozdrawiam!!