IX TO WSZYSTKO JEST JAKIEŚ DZIWNE

                               IX TO WSZYSTKO JEST JAKIEŚ DZIWNE

Postanowiłam,że wybiorę się na polowanie. Pobiegłam na górę i przebrałam się w czarne ubranie. Wyglądałam trochę jak złodziej,jednak zależało mi na tym aby jak najmniej rzucać się w oczy. Im mniej osób mnie zobaczy,tym lepiej dla mnie.
-Caroline!-Usłyszałam wołanie taty.
-Tak tato?!
-Widziałem Emmę. Przyjaźnicie się,czy mi się wydaje?
-Powiedzmy,trochę temu pomogłam.
-Dlaczego ubrałaś się na czarno?
-Idę na polowanie. Zapomniałam Ci powiedzieć. Moja lodówka jest pusta.-Uśmiechnęłam się.
-Zajmę się tym. Jednak wolałbym abyś nie chodziła po lesie. Nie możesz pożywić się na jakimś zwierzęciu z rancza?
-Nie mogę,za dużo ludzi tu chodzi. A ja jestem umówiona z Natem i Emmą na konie. Nie chcę iść głodna.
-Dobrze,tylko uważaj na siebie. Wciąż nie mogę się przyzwyczaić,że nie jesteś już moją małą kruszynką.
-Ależ jestem. Tylko nie jestem już tak bezbronna.-Uśmiechnęłam się i wyszłam.
Zapadał już zmierzch. Szybko ruszyłam w stronę lasu. W lesie mogłam być sobą. Wysunęłam kły i rzuciłam się w wir polowania.
Gdy zaspokoiłam głód,wskoczyłam na czubek drzewa. Świetnie było móc użyć wampirzych zdolności. Brakowało mi tego. Widok jaki ujrzałam był śliczny. Zachodzące słońce,przypomniało mi o przyjaciołach z Mistic Falls. Tęskniłam za nimi. Z myśli wyrwał mnie szelest liści i dźwięk łamiących się gałęzi.
Rozejrzałam się dookoła,jednak nikogo nie zauważyłam. Nie było żadnego zwierzęcia,czy człowieka. Byłam sama w gęstym,ciemnym lesie. Jednak wyraźnie czułam na sobie czyjś wzrok. Ktoś mnie obserwował,byłam tego pewna. Po cichu,aby nie wzbudzać podejrzeń zeszłam z drzewa i udałam się w stronę domu. Całą drogę czułam,że nie jestem sama. Ktoś za mną szedł. To było dziwne i trochę przerażające.
Po powrocie,udałam się prosto do łazienki. Wzięłam szybki prysznic i przebrałam się. Miałam jeszcze chwilę więc usiadłam w fotelu i zadzwoniłam do Stefana.
-Care. Jak miło,że dzwonisz.-Usłyszałam głos przyjaciela.-Jak się masz?Wszystko w porządku?
-Właściwie to nie wiem. Gdy byłam dzisiaj na polowaniu,czułam się śledzona. A co u Was,znaleźliście już Katherine?
-Jesteśmy na tropie. Jednak Damon postanowił trochę się zabawić. Korzysta z okazji,że nie ma Eleny. Znasz Damona. Zabija,żywi się ludźmi. Robi z siebie głupka.
-Tak,cały on. Pilnuj tylko,żeby się nie zakochał. Jeżeli zrani Elenę to obiecuję,że...
-Ciekaw jestem,co mi zrobisz?-Usłyszała głos Damona w słuchawce.
-Zabiję Cię!
-Spokojna,Twoja rozczochrana. Kocham Elenę. Zabawię się tu trochę. A gdy wrócę,znowu będę potulny jak baranek.
-Nie wierzę w tę Twoją potulność. Jednak wiem,że Elenie zależy na Tobie. Więc nie spaskudź tego.
-Co tylko rozkażesz.-Zaśmiał się.
-Daj mi Stefana. Nie mogę dłużej Cię słuchać.
-Sama widzisz jaki on jest.- Powiedział Stefan.-Przepraszam muszę już kończyć. Chyba znaleźliśmy naszą zgubę.

Zegar wybił 19.
Wyjrzałam przez okno. Emma już czekała. Siedziała na koniu i rozglądała się. Jej koń był biały,miał delikatną budowę. Pasował do niej. Po chwili zobaczyłam Nate'a. Na koniu wyglądał jak rycerz. Tylko zbroi mu brakowało.
Szybko założyłam mój nowy kapelusz i wyszłam. Przywitałam się,po czym poszłam po Euforię. Jednak znowu czułam się obserwowana. Zaczynało mnie to już drażnić.
-Popadasz w paranoję Caroline.-Powiedziałam sama do siebie.
Przejażdżka była udana. Urządziliśmy wyścigi konne,dużo rozmawialiśmy. Czas mijał szybko i przyjemnie. Po powrocie byłam zmęczona. Szybko udałam się do łóżka.

Kolejny dzień zaczął się standardowo, o 6 rano obudził mnie kogut. Zaczynam mieć go dość. Postanowiłam,że dzisiaj nie będę wstawała tak wcześnie. Przewróciłam się na prawy bok,aby słońce nie świeciło mi w oczy.
Wtedy moją uwagę przykuł kwiat leżący na komodzie.
Podeszłam i wzięłam kwiat do ręki. Była to piękna,czerwona róża. Jej zapach był bardzo intensywny i roznosił się po całym pokoju. Pewnie to róża od Nate'a. Pomyślałam. Tylko jak on tu wszedł,przecież nic nie słyszałam. Doszłam do wniosku,że nie będę rozmyślała nad tym. To było takie miłe z jego strony. Postanowiłam podziękować mu za to.
Poszłam do łazienki i wzięłam długą kąpiel. Dziwne,ale bardzo się denerwowałam.
Gdy już skończyłam,wysuszyłam włosy i zrobiłam delikatny makijaż.
Sporo czasu zajęło mi dobranie odpowiedniego stroju. Ostatecznie założyłam czerwoną,krótką sukienkę w drobne kwiatki. Jeszcze tylko ostatni obrót przed lustrem.
Gdy wyszłam na podwórko,słońce było już wysoko na niebie. Od razu poszłam do stajni. Tutaj Nate miał dzisiaj pracować. Przeszłam całą stajnie wzdłuż i wszerz. Jednak nigdzie go nie znalazłam.
Postanowiłam zapytać się taty,gdzie jest chłopak. Tate znalazłam przy krowach. Akurat zaczynał dojenie. Śmiesznie wyglądał kiedy schylał się przy każdym zwierzęciu.
-Tato,gdzie jest Nate?W stajni go nie ma.
-To Ty nic nie wiesz?Nate miał wczoraj wypadek. Gdy wracał do domu,został zaatakowany przez wilka.
-Żyje?Proszę powiedz,że on żyje.
-Tak żyje. Miał wiele szczęścia. Jednak musi zostać w szpitalu.
-W takim razie,pojadę do niego.
-Dobrze,tylko uważaj na siebie.
Pobiegłam do domu. Wzięłam torebkę,telefon i klucze od samochodu.
Po chwili byłam już w drodze. Szpital był kilka kilometrów od domu. Jadąc rozmyślałam nad wydarzeniami,które działy się od kilka dni. Czy to możliwe,że w tej małej wiosce żyje wilkołak lub jakaś inna istota?Nic innego nie przychodziło mi do głowy.
Postanowiłam się tego dowiedzieć. Moja wścibskość i ciekawość nie pozwalały mi przejść obojętnie.
Po chwili parkowałam pod szpitalem.
Był to nieduży,stary budynek. Elewacja była szara i w pewnych miejscach odpadała,spadając przechodzącym ludziom na głowy.
Zdenerwowana weszłam do środka. Szybko znalazłam recepcję.
-Dzień dobry. W czym mogę pomóc?-Spytała kobieta,siedzącą za ladą.
-Dzień dobry. Szukam chłopaka. Został przywieziony wczoraj. Ma na imię Nate.
-Czy jest pani z rodziny?
-Nie. Pracuje on na ranczu mojego ojca.
-Przykro mi. Nie mogę pani pomóc. Udzielamy informacji tylko rodzinie.
-Muszę,wiedzieć gdzie on leży.-Zahipnotyzowałam dziewczynę.
-Już sprawdzam. Nate leży w sali numer 12.
-Dziękuję. Nie można było tak od razu.-Uśmiechnęłam się i odeszłam.
Bez problemu znalazłam salę z numerem 12. Drzwi były stare,odrapane i nie zachęcały do wejścia. Stanęłam,wzięłam głęboki wdech.
Gdy weszłam do środka chłopak spał. Miał złamaną nogę,odrapaną twarz i kilka szwów. Podeszłam bliżej łóżka i nachyliłam się nad chłopakiem.
Wtedy Nate otworzył oczy i złapał mnie obiema rękami. Przyciągną mnie do siebie i pocałował. Usłyszałam jak jego serce przyśpiesza.
-Dla takich odwiedzin,mógłbym częściej leżeć w szpitalu.-Chłopak uśmiechną się.
-Cieszę się,że nic Ci nie jest. Ale jak to się stało?
-Właściwie to nie wiem. Wracałem do domu,gdy wilk stanął mi na drodze. Koń się przestraszył i zrzucił mnie z grzbietu. Więcej nie pamiętam,prawdopodobnie straciłem przytomność. Podobno Emma mnie znalazła.
-Kiedy wrócisz,nie mam z kim jeździć na wycieczki.
-Obiecuję Ci,że postaram się jak najszybciej.
Rozmowę przerwał nam dźwięk mojego telefonu. To Stefan.
-Przepraszam,muszę już iść. Potrzebujesz czegoś?
-Tylko tego,abyś mnie jutro odwiedziła.
-W takim razie widzimy się jutro.-Uśmiechnęłam się i wyszłam.
Gdy wsiadłam do samochodu,oddzwoniłam do przyjaciela.
-Caroline,co tak długo?
-Przepraszam,nie mogłam rozmawiać. Coś się stało?
-Nie. Ale zdobyliśmy księgę. A co u Ciebie?
-Bez zmian. Niedługo wracam. Wakacje się kończą.
-A słyszałaś,że Klaus wygnał Tylera i Haley z miasta?
-Nie,nic nie wiem na ten temat. Ciekawe,co on będzie z tego miał. Znowu coś kombinuje. Bądźcie ostrożni.
-Jasne,zawsze jesteśmy.-Stefan zaśmiał się.
-W takim razie,widzimy się za kilka dni.
-Do zobaczenia.